Non sei que dicir da miña vida, cicais pensar que tiven sorte dabondo. Eu, que fun un desartellado, un atípico seguidor das normas sociais, que rompín tantas veces os protocolos...pero, xa o ves amigo meu, sempre dixen que fun un home afortunado, incluso coas mulleres, tanto como as fixen sufrir e mira, fálanme con afeito e até me mostran agarimo. Como si eu non soubera que nas súas mans non somos nada, que elas son as deusas supremas das artes e da vida.
Segue chovendo a reo, teño a sensación dun tempo lento, un arrecendo a herba misturada con aroma de acacias e laranxas atravesa a miña fiestra.
Péchanseme as pálpebras. Estes ollos que tanto viron apáganse pasenillamente para descansar un pouquiño, pero a vida segue bulindo en min, como aqueles cochiños de corda, aqueles xoguetes que eu de rapaz nunca tiven.
No hay comentarios:
Publicar un comentario