Vives no suave corazón da choiva,
desta salvaxe noiva que me apreta
na quentura das eiras amorosa.
A morriña das arbres no teu corpo
de delgados sorrisos,
no teu acordeón ferindo o vento.
Este ouriol senlleiro do teu froito,
de esmorecidas corredoiras lenes
durmindo no verdor en que foi nado.
Meu levián paxaro, compañeiro
das fiestras da tarde, das fiestras
de tódolos paxaros apagados.
Pola melancolía dos fieitos
escorre o teu cristal, e levo longas
verbas de choiva amiga polas albres.
No hay comentarios:
Publicar un comentario