Sara Steimberg

Foron noites pechas, do máis tenebroso terror, 
desencadeados polos demos da Esma,
un conxuro de voces abafantes que esnaquizaban  gorxas de xuventude,
un mundo pisoteado pola sinrazón.

Voos de morte, corpos torturados botados polo ceo aberto.

Choraba Sara Steimberg, bágoas quentes de amargo dor

Levaronlle a Luis Pablo  so porque  soñaba nun mundo mellor,  nunha vida libre  para todos.

Sara Steimberg, deixa xa de chorar, agora que xa estás con el.
Empuxárono dende o alto, 
dende a altura onde a liberdade nin sequera era alcalzable